Radboud II

Volgens www.genealogieonline.nl/stamboom-bavo-van-der-molen had Ygo Ygos Galama een voorvader, Gale Galama, die getrouwd was met een dochter van Radboud II. (rond 700)

bron: http://smitzimm.woelmuis.nl/843095939.htm

RADBOUD II volgde in 749 zijn broeder Gondebald, als koning van Friesland, op. Hij was, volgens de Chronyken, een jongeling van een wreed, woest en verwilderd gemoed, de afgoderij krachtig toegedaan en een vijand van het christendom, diezich toelegde om het heidendom tot zulk eene bloei te brengen, als het onder de regering van zijn grootvader was geweest. Hij zou, in den ouderdom van acht of negen jaren, door zijn vader Adgilles naar het Hof van den koning van Denemarken,zijn oom van moederszijde, gezonden en aldaar opgevoed zijn. Met zijn jaren klom zijn afkeer van het Christendom, en aan de regering gekomen, beval hij zijne onderdanen den voorvaderlijken godsdienst weder te omhelzen. op verbeurte vanleven of ballingschap. De voorname christenen werden van hunne eereambten ontzet; anderen, gelijk de Rodmans, Botnias en Fortemans verlieten het land en stelden zich onder de bescherming der Franken, terwijl de koning, wil men, nietonschuldig was aan den moord van den zeventigjarigen Bonifacius te Dokkinga (754) en dat, door hem aangezet, de Saksers, in 774, na door Karel de groote onderworpen te zijn, met een groot leger, onder een hunner aanvoerders Widuchint, inFriesland vielen om de inwoners tot het heidendom terug te brengen. Maar Karel zond eenige benden tegen hen af, zette in 775 eene aanzienlijke krijgsmagt over den Rijn, en drong, onder gedurige zegepralen, tot den Oker door. DeWestfalingen, Oostfalingen en Engeren en Angrariers, de drie afdeelingen der gezamenlijke Saksers, onderwierpen zich en stelden gijzelaars. De Friesen, zeggen onze kronijkschrijvers, werden gedurende dien togt in twee veldslagen verslagen,en Radboud vlugtte naar Denemarken. De koninklijke waardigheid scheen onder hem vernietigd te zijn. Hij zou in 792 overleden zijn.
Volgens sommigen werd hij derwaarts door Karel de groote gebannen, en kwam hij met zijne gemalin Amarra, eene dochter van den koning der Hunnen, weder in Friesland, en werd door Adelbert gedoopt, en stierf te Egmond als een goed christen.Volgens Hamconius liet hij twee zonen na: Godebald en Gerbrand.

Zie Altfriedi, Vita Luidg. bij Pertz, T. II. p. 408; Mon. Egolism., Vita Caroli M. ad annum 784; Vita Ludgeri, Lib. I.

Anno 755.
De Saxers, ongelukkig onder het Frankische juk, verzetten zich tegen Pepijn en weigerden de jaarlijkse schatting van driehonderd paarden te voldoen. Ze bewapenden zich en pas na vele langdurige en bloedige gevechten werden ze overwonnen en beloofden de schatting te betalen.
Ook de Friese Koning Radbodus II toonde hierbij zijn vijandigheid tegen de Franken en Christenen. Zo groot was de druk van Radbodus ( onder meer zijn pogingen om de stad Utrecht in te nemen), dat Gregorius verhaal ging halen bij Pepijn. De Aquitanische oorlog echter belette Pepijn om krachtdadig tegen Radbodus te velde te trekken. Pepijn overwon geheel Aquitanië, maar zijn dood maakte een eind aan diens verdergaande plannen om ook de heidense Friezen mores te leren.. Pepijn liet drie zonen na: Karloman, Karel en Gillis. Karel (die wij kennen als Karel de Grote) was toen 26 jaar oud.

Anno 768.
In Friesland, groeide de hoofdstad Stavoren aanmerkelijk. De tempel en de verering van de god Stavo was hier behouden gebleven. Mede gunstig door hun ligging waren Ezonstad aan de Lauwers en Dokkenburg (het huidige Dokkum) aan de Ee. Verder bood de stad Uitgong een veilige ligplaats voor de schepen. Het stadje Wartens (nu het dorp Wartena) gaf aan de Zuidoostelijke en hoger gelegen streken vrije vaart op de Middelzee en daarmee op de Noordzee.
De Friese landbouw bleef ongewis vanwege het ontbreken van voldoend hoge dijken. Vaak ging de vruchtbaarheid van honderden akkers voor decennia verloren door één enkele overstroming. Ook de armoede en daarbij het gebrek aan goede werktuigen speelde een grote rol. Pas later, in rustiger tijden, konden de Friezen zich met groot succes op de landbouw en rustiger bezigheden dan veldtochten toeleggen.